Connemara - sakralna zaduma

Dziewiąta rano, wsiadam do autokaru ruszamy na pólnoc, po drodze mijamy niewielkie domeczki z ogródkami ogrodzonymi kamiennymi płotkam za którymi pasą się koniki. Teren co raz mniej porośnięty drzewami, po lewej stronie pojawiają się rozlewiska przewodnik informuje nas, że to słodka woda. Zatrzymujemy się teren porośnięty jednine niską roślinnością i fioletowym kwiatkami, w dali wyrastają góry. Jedziemy dalej, autokar pokonuje prostą drogę pomiędzy wzniesieniami zaskakuje mnie brak drzew na górach tylko trawa a jednak nie sprawiają wrażenia łagodnych. Przecinamy rzeczkę łagodnie podążającą wzdłuż drogi, wodospad. Zdeżdzamy w dół, woda - tym razem morze i zielone fiordy obejmujące ją z obu stron. Malownicze miasteczko, chwilka na postój i ruszamy dalej. Postanawiam, że tu wrócę! W górach widać pasące się owce z kolorowymi pasami na grzbietach pomalowane tak w celu rozróżnienia, która owca do kogo należy. Droga ograniczona płotkiem z kamieni. Przed moimi oczami pojawia się klasztor u stóp wysokiej góry, przed klasztorem jeziorko. Nie wchodzę do środka odpoczywam nad wodą. Jeziorko okalają dwó metrowe krzaki z fuksji i oleandrów. Fuksje kwitną nadając całej sceneri fioletowy kolor. Idę się przejść przechodzę przez oleandrowy wysoki na 3 metry las, spotykam owce. Przechodzę na drugą stronę jeziorka, dalej nie można - teren zamknięty. Miejsce jest naprawdę urocze i warte zobaczenia. Żałuję, że jestem tu sama, obiecuję sobie, że tu wrócę z Ukochanym.
Droga powrotna przebiega przez te same niesamowite tereny.

Kładę się do łóżka, jutro zmieniam miejsce pobytu.

Zdjęcia z późniejszej wyprawy.

Zdjęcia (5)

Komentarze (0)